Kalendarium
Od pierwszych dni swojej działalności nazywany był przez mieszkańców Białegostoku „Gigantem”. Był synonimem nowoczesności i rozmachu. Kiedy został otwarty na przełomie 1962/63 miał 700 łóżek, 12 sal operacyjnych, 12 klatek schodowych, korytarze o długości 2,5 km.
Decyzję o budowie Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego (dawniej Państwowego Szpitala Klinicznego) podjęto w 1955 roku w czasie obchodów jubileuszu pięciolecia Akademii Medycznej im. Juliana Marchlewskiego (obecnie Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku). Projektantką budynku szpitala była Wanda Binkuńska. Przystosowała ona już istniejący projekt (m.in. na podstawie którego wybudowano szpitale wojewódzkie w Warszawie i w Lublinie) na potrzeby białostockiego szpitala. Projekt nie był nowoczesny i nie do końca spełniał potrzeby szpitala klinicznego. Jednak zapewniał skrócenie budowy aż o trzy lata. Pierwszy szpadel pod budowę USK w styczniu 1956 roku wbili robotnicy z Przedsiębiorstwa Budownictwa Miejskiego. Kierownikiem budowy został inż. Henryk Lebiedziński, absolwent Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Białymstoku. Była to wówczas druga, co do wielkości po kombinacie w Fastach, inwestycja na białostocczyźnie.
Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku przy ul. Skłodowskiej-Curie był budowany prawie sześć lat. Nie było oficjalnego otwarcia. Po prostu, gdy pierwszy etap szpitala był zakończony, 15 grudnia 1962 roku trafili pierwsi pacjenci I Katedry i Kliniki Chirurgii (liczyła łącznie 96 łóżek, kierowana była przez prof. dr med. Feliksa Oleńskiego). Ta data uznana została za początek działalności szpitala. Potem kolejno przenosiły się:
w kwietniu 1963 roku II Katedra i Klinika Chirurgiczna (kierowana przez prof. Dr med. Tadeusza Jankowskiego),
w czerwcu 1963 roku dwie kolejne jednostki: Katedra i Klinika Otolaryngologii (kierowana przez prof. dr med. Wiktora Hassmana),
I Katedra i Klinika Położnictwa i Chorób Kobiecych (kierowana przez prof. Stefana Soszkę).
w lipcu 1963 dołączyła Katedra i Klinika Neurologii (kierowana przez prof. Dr med. Zygmunta Kanigowskiego),
we wrześniu 1963 Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych kierowana przez prof. dr med. Beatę Bogdanikową i prof. dr med. Jakuba Chlebowskiego.
Z czasem dołączały kolejne jednostki; apteka, zakład radiologii, laboratorium, otwarte zostały również przyszpitalne poradnie.
Oprócz szpitala (położonego na 16 ha) i pierwotnie mającego kształt litery H, wybudowano sześciopiętrowy budynek mieszkalny dla pracowników szpitala, zakład Anatomii Patologicznej oraz Zakład Medycyny Sądowej.
Szpital nie miał problemów z zatrudnieniem lekarzy (w pierwszych latach pracowało ich około 100 czyli zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami jeden lekarz przypadał na 7 łóżek). Problem był z pielęgniarkami (szpital potrzebował ich 250), a także personelu technicznego, bo jak pisano w gazetach „samych silników elektrycznych jest w gmachu aż 180”. Wyposażenie w szpitalu było „wygodne, estetyczne, projektowane z myślą o pacjencie. Sale operacyjne duże jasne. Ładnie rozwiązane sale chorych”. Większość aparatury pochodziła z Czechosłowacji. Nowocześnie zaprojektowany była też gmach położniczo-ginekologiczny gdzie jak zauważono były: „Pomieszczenie dla niemowląt oddzielone jest tu od Sali chorych ścianą szklaną, przez które matki mogą obserwować swoje pociechy”. Choć oczywiście i wówczas nie brakowało malkontentów. Narzekano, że ruch z izb przyjęć do poszczególnych klinik jest utrudniony, gdyż są tylko dwie windy przystosowane do przewożenia łóżek. Jak pisano „z krytyczną oceną spotkała się lokalizacja wszystkich sal operacyjnych na jednym korytarzu. Gdyż w okresie nasilenia wypadków wytwarza się tam nerwowa atmosfera wśród personelu jak i pacjentów”. A także fakt, że kuchnia jest na IVp. jednego budynku, a pomieszczenia przygotowawcze w piwnicy drugiego. A z kolei „wnętrza mogłyby być wykorzystane lepiej i bardziej ekonomicznie”.
Budowa szpitala w latach 60-tych kosztowała 130 mln zł, prowadziło je Białostockie Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego.
Początkowo szpital nosił nazwę Państwowy Szpital Kliniczny. W 1977 roku na mocy uchwały Akademii Medycznej w Białymstoku Państwowemu Szpitalowi Klinicznemu nadano imię dr Jerzego Sztachelskiego. Pod koniec lat 90-tych szpital zmienił nazwę na Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny, „stracił” też patrona.
Od 2008 roku nosi nazwę: Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku.
Przez lata szpital był wielokrotnie przebudowywany, rozbudowywany, ulepszany. W pewnym momencie przestał niestety spełniać standardy. W 2008 roku, dzięki staraniom władz uczelni i dyrekcji szpitala rozpoczęto przebudowę i modernizację szpitala. W styczniu 2011 roku inwestycja ta stała się programem wieloletnim finansowanym z budżetu państwa (wartość inwestycji to ponad 500 mln zł). W latach 2011-2015 dobudowana została nowa część, a w latach 2015-2018 zmodernizowana i przebudowana została stara część szpitala.